Hé, wat een uitnodigende titel, Alimentatie, inflatie en indexatie! Ondanks de vertraagde komst van de herfst is ieder onderdeel actueel. Alimentatie als dagelijkse bezigheid, haast een passie, waarbij de huidige inflatie door bijvoorbeeld de hoge energieprijzen flink roet gooit in gemaakte afspraken. En het is weer november; het moment waarop de Minister van Justitie het percentage bekend maakt waarmee de alimentatiebedragen wettelijk dienen te worden verhoogd. Voor 2023 is het indexeringspercentage vastgesteld op 3,4%.
Alimentatie roept vaak gevoelens op en niet persé positief. In onze dagelijkse praktijk zoeken we naar manieren om het voor alle partijen acceptabel en uitvoerbaar te houden. Niet iedereen heeft dit nodig, maar soms verwonderd het mij hoe ouders omgaan met de kosten van de kinderen.
In de relatie is er vaak een rolverdeling ontstaan, dat gaat gewoon zo. Na het uit elkaar gaan is het de bedoeling dat je ineens afspraken maakt over wat jullie kinderen kosten, wie die kosten beheert en wie die kosten gaat betalen. Van iets dat zo gewoon en natuurlijk was, wordt het ineens een onderwerp van gesprek, van onderhandeling soms.
Zo komt het voor dat de ene ouder, die veel minder inkomen heeft, zich verantwoordelijk voelt voor de kosten van de kinderen en zich in allerlei bochten wringt om rond te komen, zonder de andere ouder te vragen om een bijdrage. Hoe zijn deze kinderen ineens alleen de verantwoordelijkheid geworden van deze ene ouder? In dit geval wilde de andere ouder graag bijdragen en verantwoordelijkheid nemen, maar was niet op de hoogte van de situatie.
Of het aanpassen van een zorgregeling, met enkel het verlagen van de bijdrage als motief. Een zorgregeling zou vanuit de behoefte van het kind moeten ontstaan, afhankelijk van de uitvoerbaarheid door de ouders met betrekking tot werk. Niet vanuit financiële drijfveren.
Het overgrote deel van de ouders bedoelt het goed en merken we dat bovenstaande gedragingen meestal worden voortkomen uit zorgen, angsten of ook wel boosheid. Kortom; er zit altijd iets achter die financiële drijfveer.
Het werkt om de bijdrage voor het levensonderhoud van de kinderen los te maken van de ouders; de bijdrage is niet van de ene ouder aan de andere, nee.. het is het budget dat beschikbaar is voor jullie kinderen. In een juiste berekening dragen beide ouders naar inkomstenverhouding bij, in verhouding naar eigen draagkracht. Eerlijker kan haast niet.
In de uitvoering kan dat anders voelen en dat is heel begrijpelijk. Daarover gaan wij dan graag het gesprek aan. Wil jij zo’n gesprek over alimentatie, inflatie en indexatie, neem dan contact met ons op!